Cyril Northcote Parkinson (1909 – 1993) stelde in 1957 dat de hoeveelheid tijd die wordt besteed aan een onderwerp, omgekeerd evenredig is met de hoeveelheid geld die ermee gemoeid is. Deze wijsheid werd later bekend onder de naam ‘De trivialiteitswet van Parkinson’. Deze wet is bij uitstek toepasbaar binnen het wagenparkbeheer.
De trivialiteitswet van Parkinson komt er kort gezegd op neer dat mensen zich druk maken over kleine zaken, terwijl beslissingen over grote, complexe zaken snel en gemakzuchtig genomen worden. Vergelijk het met de financiën thuis: wellicht maakt u zich druk over welke supermarkt deze week de wasmiddelen in de aanbieding heeft, maar tekent u volgende week een hypotheekofferte zonder alle kleine lettertjes te hebben gelezen. Parkinson stelde dat dit een gevolg was van de grote complexiteit en de aanname dat de ‘ander’ (de hypotheekaanbieder) het wel zal weten. Herkenbaar? Als deze trivialiteitswet ergens op van toepassing is, is het wel op autoleasing en wagenparkbeheer. Autoleasing is de meest complexe commodity die er in het bedrijfsleven bestaat. Het lijkt bijzonder simpel aan de buitenkant, maar blijkt stiekem behoorlijk ingewikkeld. Die complexiteit wordt vervolgens genegeerd door klanten, omdat de ’ander’ (de leasemaatschappij) het wel zal weten. Fleetowners kunnen zich druk maken om een procent extra dealerkorting, de rechtervoet van de bestuurder of een grijpstuiver korting op de brandstof. Al dan niet hiertoe aangespoord door de leasemaatschappij die niet moe wordt de klant erop te wijzen dat er veel geld te halen is bij dealers en berijders. De mantelovereenkomst voor autoleasing daarentegen wordt met een zwierige pennenstreek getekend om daarna de bureaulade nimmer meer te verlaten. Wat ook vaak geen ramp is, omdat de inhoud van dat document weinig houvast geeft bij het bedwingen van de kosten.
